Ciekawostką jest, że wśród 10 psów, które wpłynęły na bieg historii (http://www.petsdo.com/blog/top-ten-10-dogs-have-influenced-world) jako pierwowzór psa terapeutycznego figuruje nie Jingles suczka Borisa Levinsona a Jofi (Jo-Fie) suczka rasy chow-chow, która należała do psychoterapeuty Zygmunta Feuda. Pierwszego szczeniaka tej rasy Lün-Yu (Lin-Yug) podarowała mu w 1927 r. przyjaciółka Dorothy Burlington. Suka była z Freudem jedynie przez 15 miesięcy – przejechał ją pociąg. Pustkę po tej stracie wypełniła jej siostra Jo-Fie, która towarzyszyła Freudowi przez kolejne 7 lat. To jej zdolności zostały zauważone i opisane w zapiskach Freuda oraz pamiętnikach pacjentów. Ponieważ Jofi była bardzo związana z Freudem, więc towarzyszyła mu również w sesjach terapeutycznych leżąc zwykle przy jego słynnej kanapie na której spoczywał pacjent. Jofi obserwowała sesje i reagowała na stany emocjonalne pacjentów zmieniając swoje miejsce. Gdy odchodziła Freud wykorzystywał jej zachowanie jako „wskaźnik” tego, że pies nie akceptuje tego co mówi pacjent. Gdy Jofi wracała na miejsce koło kanapy Freud wykorzystywał to aby wzmocnić motywację pacjenta do zagłębiania się w zakamarki swojej psychiki. W sesjach terapeutycznych uczestniczyła również suka Lun z którą Freud był bardzo związany i którą zabrał ze sobą gdy musiał emigrować do Anglii.
Choć Freud korzystał w trakcie terapii z zachowania Jofi i nawet żartobliwie nazywał ją swoją pomocniczką, a o Lun miał powiedzieć, że „Lun zachowuje się w sposób bardzo psychoanalityczny” to nie uznał za celowe zbadanie tego zjawiska. Dlatego ojcem terapii z udziałem psa został Boris Levinson, który nie tylko dostrzegł – jak wielu przed nim, że pies może oddziaływać na osoby chore, ale jako pierwszy badał ten wpływ i dał mu naukowe podstawy.